Rekolekcje Ignacjańskie – rekolekcje pośród życia cz. I

Zapraszamy w dniach 4 – 27 III , tj. od św. Kazimierza do  Chrystusa Cierpiącego (ECCE HOMO) na rekolekcje ignacjańskie. Oprócz tradycyjnych rekolekcji zamkniętych, czyli odprawianych w domach rekolekcyjnych, św. Ignacy z Loyoli wskazał na jeszcze inną możliwość tzw. rekolekcje pośród życia -coś dla „wowitów”

Św. Jan Paweł II w przemówieniu przed modlitwą Anioł Pański (16 XII 1979) wypowiedział życzenie: „aby szkoła Ćwiczeń duchowych była skutecznym środkiem przeciwko złu współczesnego człowieka, który wciągnięty w ludzką zmienność, żyje poza sobą zajęty zbytnio rzeczami zewnętrznymi. Niechaj Ćwiczenia będą kuźnią nowych ludzi, autentycznych chrześcijan, oddanych apostołów. Jest to życzenie, które zawierzam wstawiennictwu Matki Najświętszej: najpełniej oddanej kontemplacji, mądrej Mistrzyni Ćwiczeń Duchowych”

Czym są  Rekolekcje Ignacjańskie?

Jest to coraz bardziej znana forma rekolekcji, dzięki której również dzisiaj wielu ludzi młodych i starszych znajduje skuteczną pomoc w spotkaniu z Bogiem i ze sobą samym. Nazywane są ignacjańskimi bo ich autorem jest św. Ignacy z Loyoli, założyciel zakonu jezuitów. W rzeczywistości nie on wymyślił czy stworzył tę metodę, ale opisał w niej to, co sam wcześniej przeżył i w jaki sposób był prowadzony przez Boga. Ich ogromna skuteczność i moc, sprawdzona przez samego Świętego i jego pierwszych towarzyszy, doprowadziła do oficjalnego zatwierdzenia książeczki Ćwiczeń, opisującej treść Rekolekcji i sposób ich odprawiania, w 1548 roku przez papieża Pawła III. W ten sposób Kościół wzbogacił się o nową metodę, ułatwiającą wewnętrzną przemianę i odkrywanie woli Bożej przez człowieka.

Ćwiczenia Duchowe, powszechnie zwane Rekolekcjami Ignacjańskimi, przeżywane w klimacie modlitwy zakorzenionej w Słowie Bożym i zupełnego milczenia, stwarzają szczególną okazję do lepszego poznania siebie, a przede wszystkim do odkrycia miłości Bożej. Są one drogą pogłębionego życia duchowego i przeprowadzają rekolektanta przez kolejne etapy życia duchowego, tradycyjnie określane jako: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. Odprawiane z zaangażowaniem, otwartością i hojnością wobec Boga, mogą stać się szkołą pogłębionego życia wewnętrznego, prowadzącego do większego zaangażowania się w służbie Bożej.
Są szkołą modlitwy – zwłaszcza medytacyjnej i kontemplacyjnej – oraz okazją do uczenia się sztuki rozeznawania koniecznej do właściwego podejmowania decyzji i ich realizacji.
Osobom stojącym przed wyborem drogi życia Ćwiczenia Duchowe pomagają w dokonaniu właściwego wyboru. Są pomocne także do reformy życia oraz do pogłębienia i ożywienia doświadczenia wiary. Mogą stać się czasem wyraźnego wzrostu duchowego.

„Ćwiczenia Duchowe – pisał sam św. Ignacy – są najlepszą rzeczą, jaką w tym życiu mogę sobie pomyśleć i w oparciu o doświadczenie zrozumieć, aby człowiek mógł i sam osobiście skorzystać i wielu innym przynieść owocną pomoc i korzyść”.

Pius XI w encyklice „Mens nostra” (1929) podsumował wielowiekowe doświadczenie w zakresie udzielania Ćwiczeń nazywając je „najmądrzejszym i ze wszech miar uniwersalnym kodeksem reguł zdolnych wprowadzić duszę na drogę zbawienia i doskonałości”.

W pięćdziesiątą rocznicę ukazania się wspomnianej encykliki Jan Paweł II w przemówieniu przed modlitwą Anioł Pański (16 XII 1979) wypowiedział życzenie: „aby szkoła Ćwiczeń duchowych była skutecznym środkiem przeciwko złu współczesnego człowieka, który wciągnięty w ludzką zmienność, żyje poza sobą zajęty zbytnio rzeczami zewnętrznymi. Niechaj Ćwiczenia będą kuźnią nowych ludzi, autentycznych chrześcijan, oddanych apostołów. Jest to życzenie, które zawierzam wstawiennictwu Matki Najświętszej: najpełniej oddanej kontemplacji, mądrej Mistrzyni Ćwiczeń Duchowych”.

Rekolekcje pośród życia

Oprócz tradycyjnych rekolekcji zamkniętych, czyli odprawianych w domach rekolekcyjnych, św. Ignacy wskazał na jeszcze inną możliwość tzw. rekolekcje pośród życia. Rekolektant w normalnym toku codziennego życia i pośród swoich obowiązków przechodzi kolejne etapy Ćwiczeń Duchowych. Oczywiście, istnieją pewne warunki domagające się modyfikacji codziennego rytmu pracy i zajęć: poświęcenie ok. pół godziny na codzienną medytację, wieczorna rewizja dnia, tzw. rachunek sumienia, cotygodniowe spotkanie z prowadzącym itd. Tego typu rekolekcje można przeżyć przede wszystkim w parafiach i ośrodkach Duszpasterstwa Akademickiego prowadzonych przez Jezuitów.

I Tydzień – droga oczyszczenia

Droga oczyszczenia to wejście w pogłębioną refleksję nad podstawowym powołaniem człowieka do pełni człowieczeństwa, do więzi z Bogiem, z innymi ludźmi, z otaczającym światem. Umożliwia ono także pełniejsze poznanie samego siebie.

Medytacje tego tygodnia pomagają rekolektantowi dostrzec nieład własnego życia, odchodzenie od Boga, dynamikę grzechu i niszczącą siłę zła. Człowiek w takim doświadczeniu jest prowadzony ku spotkaniu z Bogiem żyjącym i przebaczającym. Pełne spotkanie z Miłosierdziem Boga dokonuje się w sakramencie pojednania, zazwyczaj obejmującym całe dotychczasowe życie. Ta droga dokonuje się w świetle Słowa Bożego i w klimacie modlitwy, bo najważniejszym prowadzącym i uzdrowicielem jest sam Bóg, który w Chrystusie pochyla się nad człowiekiem.

Za:kliknij